Ευρωτουρκικά: ορθολογισμός με το βλέμμα στο μέλλον

 

Εντός 2020, Κύπρος και Ελλάδα απέτυχαν στην επιβολή ουσιαστικών ευρωπαϊκών κυρώσεων στην Τουρκία. Λόγω δε και του ανισοζυγίου δυνάμεων, η επεκτατικότητα του ισλαμοφασιστικού τουρκικού καθεστώτος θα συνεχιστεί και στο 2021. Επειδή η επιβολή σοβαρών οικονομικών και εμπορικών κυρώσεων προϋποθέτει ομοφωνία των κρατών-μελών, μερικά κράτη με ισχυρότερη την Γερμανία, εμποδίζουν την επιβολή κυρώσεων εφόσον υπερτερούν δικά τους συμφέροντα (π.χ. οικονομικά, πολιτικά) ενώ για εμάς διακυβεύεται η επιβίωση μας. Μόνο αν τεθούν ενώπιον διλημμάτων με ουσιαστική πολιτική πίεση/κόστος, δυνατόν να παραμεριστούν αυτά τα συμφέροντα και να προσδοκούμε σε ουσιαστικές κυρώσεις στην Τουρκία. Εντούτοις, τέτοιο πράγμα δεν υπήρξε, αλλά ο Κύπριος Πρόεδρος εξέφρασε πρόσφατα την «απόλυτη ικανοποίησή του»!  

Απέναντι σε αυτή την πραγματικότητα, οι εισηγήσεις από αρμόδιους πολιτικούς μας, που  δραστηριοποιούνται σε ευρωπαϊκό επίπεδο, περιορίζονται σε γενικολογίες π.χ. «τα συμφέροντα καθορίζουν τις θέσεις των κρατών», «η ΕΕ θα πρέπει να καταλάβει το πρόβλημα…». Αυτά δεν προσθέτουν κάτι ουσιαστικό και, ειδικά όταν προβάλλονται ως να αποτελούν απόσταγμα σοφίας, αποκαλύπτουν την απουσία ορθολογισμού. Το ζητούμενο είναι πώς εμείς διαμορφώνουμε το περιβάλλον, για να κινηθεί η ΕΕ προς την σωστή κατεύθυνση. Ενόσω εξαντλούμαστε στο «πρέπει η ΕΕ να καταλάβει το πρόβλημα», σημαίνει ότι εμείς δεν αντιλαμβανόμαστε το πρόβλημα και τις ευθύνες μας. 

Ένας αλλιώτικος κόσμος που τον προσκυνούμε

 

Στις κηδείες αγνοουμένων του 1974, μέσα στα μικρά ξύλινα κιβώτια βρίσκονται υπολείμματα οστών κυρίως νέων 18-20 χρονών, αρκετές φορές με τα σημάδια της εν ψυχρώ εκτέλεσης και τα χέρια δεμένα πισθάγκωνα. Ο πόνος των αγνοουμένων από το χαμό τους, συνεχίστηκε σε γονείς, αδέλφια, παιδιά και συντρόφους, που βίωσαν το υπόλοιπο της ζωής τους με το τεράστιο κενό της απουσίας του αγαπημένου προσώπου. Οι πλείστοι γονείς έφυγαν νωρίς με την υγεία τους,  φυσική ή ψυχική, κλονισμένη κι άλλοτε, σύντροφοι, παιδιά κι αδέλφια, κλείστηκαν στον εαυτό τους ή αποτραβήχτηκαν από την κοινωνία. 

Στη χρονιά που πέρασε αποχαιρετήσαμε τον Σωτήρη, τον λεβεντονιό από την Κυθρέα που σκόπευε να παντρευτεί την αγαπημένη του από το Βουνό Κερύνειας κι αν ο πατέρας της εναντιωνόταν, ήταν αποφασισμένος να την κλέψει… Αποχαιρετήσαμε τον Μιχάλη, που μεγάλωσε στο Τρόοδος και πολέμησε στον Πενταδάκτυλο. Στα οστά του βρέθηκε άθικτη η «μισή καρδιά» που είχε κρεμασμένη με καδένα στον λαιμό του. Η άλλη μισή έμεινε στην αγαπημένη του Άννα, στην Αθήνα.